Blake & Mortimer: De Da Vinci Code. Zo zou je het nieuwste Blake & Mortimer album kort kunnen omschrijven. Een oude professor en een jonge dame moeten, door een aantal raadsels op te lossen, een geheim zien te ontrafelen. De professor is Mortimer, de jonge dame is de dochter van een oude liefde van hem (zo niet zijn eigen dochter, daarvoor is er toch enige indicatie), en het geheim is een manuscript dat meer kan vertellen over de persoon William Shakespeare.

Het gaat dit keer namelijk niet om buitenaardse wezens of andere bovennatuurlijke dingen, maar gewoon om literatuur. Mocht je na 10 bladzijdes van het verhaal met heel veel tekst op het punt staan af te haken, zet dan nog even door, het wordt nog een redelijk verhaal. Senté en Juillard hebben erg hun best gedaan om er een plausibel verhaal omheen te strikken, en er wordt weer veel gebruik gemaakt van historische feiten om het verhaal op te bouwen. De valkuil hierbij is in mijn ogen dat sommige dingen dan gewoon weer fictie zijn en makkelijk weerlegt kunnen worden – nee, Shakespeare is niet als William Shake geboren, zijn vader heette ook gewoon Shakespeare.

Ook andere dingen zijn minder. Blake heeft wederom een erg kleine rol. De rol van Olrik is aan de haren erbij getrokken en volstrekt overbodig. De tekeningen zijn vrij statisch. En het ontbreekt aan suspense, het gaat Mortimer allemaal heel gemakkelijk af, je hoeft er eigenlijk nooit aan te twijfelen dat het uiteindelijk goed kan komen. Dat het alleen maar om wat oud papier gaat in plaats van het voortbestaan van de wereld of zo helpt daarbij ook niet echt mee.

Dus: Niet het slechtste Blake & Mortimer album tot nu toe, maar zeker geen hoogstandje. Het wordt weer tijd voor een tweedelig avontuur, van een ander scenarist/tekenaar team.